varkensgriep grijpt ons naar de keel

Lieve vrienden en familie. Hartelijk dank voor al jullie lieve mailtjes en smsjes. Ik hoop dat niemand zich gepasseerd voelt maar mijn ordinateur had problemen en ik was gewoon ontzettend druk. Druk met het opzuigen van alle nieuwe indrukken die ik op mij af liet komen. Alles-A overigens ook. Ik zeg ook 'liet' komen, want niets is minder waar als ik zeg dat het een passief gebeuren was. We hebben hier godverdomme voor gekozen! Heel mijn studietijd heb ik hier naartoe geleefd.

Vanuatu was een van de mooiste dingen die mij zijn overkomen, maar wat we hier meemaken. Man! Get off your high chair, ik bedoel, it's all around us! Wit-Rusland heb ik het over. 22 dagen geleden zijn we hier na een slopende vliegreis met de trein en de bus aanbeland. Als echte hippies of ' clochards' . In het begin van onze reis en dan met name in het regenwoud van Vanuatu hebben Alles en ik ons erg verloren gevoeld. Alles-A miste haar Longchamp tas, ik mijn dr. Haushka waterkers shampoo en wat al niet nog meer. Het was gewoon niet het goede of bourgondische leven! Onze italiaan 'de gulle glimlach', de sushi bar, de ping-pong bar, barbecuen op de Berg... Bij aankomst echter in Shklov hadden we dit krampachtig vasthouden aan materie totaal los gelaten. Geen labels of concepten meer plakken, niets is goed of fout. Dingen ZIJN gewoon, that's it. Wat een verademing!

Na een aantal dagen en nachten op het busstation te hebben vertoeft zijn wij in contact gekomen met Slavo en Neomir, twee hele bijzondere menswezens. Wat er zich de komende dagen toen heeft voltrokken zijn haast geen woorden voor te vinden maar mijn openheid dwingt mij dit toch te pogen: Neomir en Slavo waren in eerste instantie erg onder de indruk van onze westerse 'halo'/voorkomen. We konden ons dit heel goed voorstellen, en hebben hier dan ook niet over geoordeeld. " Het is goed zo" had Hij kunnen zeggen en dus zeiden wij dit ook, en zij beaamden dit. N & S (even voor het gemak, maar Neomir en Slavo dus) bleken zogenoemde Tsjernobyl-kinderen te zijn. Ondanks hun afwijkingen zagen wij in dat het ook maar mensen waren. Mensen die op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd zijn geboren. Verstoten door hun familie, de gemeenschap, kortom de volledige maatschappij van Shklov. Na onze ontmoeting hebben zij ons ingewijd in het vrije/goede leven van Shklov. Vertaald naar a'damse begrippen zou je de Krakersbeweging kunnen nemen. Totaal geen waarde hechtten wij meer aan ons uiterlijk. Elke 20 minuten de hoeveelheid rouge op de wangen controleren was er niet meer bij. De lipgloss hebben we weggegooid. Hup, in een vuilnisbak. Niet meer naar omgekeken. Soms moet je radicale veranderingen aanbrengen in je leven en dit was er een van. N&S vertelden ons een aantal jaren voor de Shklovskische Plantsoenendienst zekere diensten te hebben verricht. Toen wij hier meer over wilden weten klapten zij sortemente van dicht. ' Raaaarrrrrrr!' merkte Alles-A op. En ik zou Ans-R niet heten als ik niet met mijn mond vol tanden had gestaan. ' Absurd toch? Hier kan je toch de bananen totaal niet van plukken?! Het zijn sowieso idioten!' Beledigd als wij ons voelden van de uit de lucht gevallen immense geslotenheid van onze "kameraden" hebben wij ons pad vervolgd. Je kunt een fijne tijd hebben gedeeld met mensen maar enough is enough en bepaalde bronnen Ans' kant hadden dit gewoon als 'one bridge too far' aangemerkt.

Ondanks deze klap in ons gezicht, kregen wij enkele dagen later te maken met een emotionele meevaller. Bij ons gebruikelijk ochtendrondje in de metro zagen wij een flyer liggen. Het waren niet de schreeuwende kleuren die het papiertje deed opvallen bij Alles, maar het was meer een gevoel zo zegt zij.
Wordt vervolgd...